มายอลขึ้นชกมวยสากลครั้งแรกเมื่อ 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2543 ชนะน็อค โจเซฟ วีญาซิส ยก 6 ต่อมา ได้ครองแชมป์ฟิลิปปินส์รุ่นมินิมัมเวทเมื่อ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2543 ชนะน็อค อัล ทาราโซนา ยก 1 และขึ้นชกชนะรวดจนได้ครองแชมป์ OPBF รุ่นมินิมัมเวทเมื่อ 7 ธันวาคม พ.ศ. 2546 ชนะน็อค เกนกิ โอนากะ ยก 1 ที่ ญี่ปุ่น และป้องกันตำแหน่งไว้ได้ 3 ครั้ง แล้วขึ้นชกตัดเชือกเพื่อหาผู้ชนะไปชิงแชมป์โลกรุ่นมินิมัมเวท WBC เมื่อ 28 มกราคม พ.ศ. 2549 ชนะน็อค โลเรนโซ เตรโย ยก 4 ที่ เม็กซิโก จากนั้น มายอลได้ชิงแชมป์โลกรุ่นนี้กับเด่น จุลพันธ์เมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2549 แต่เป็นฝ่ายแพ้คะแนนไป ไม่ได้แชมป์ มายอลเลื่อนรุ่นขึ้นมาชิงแชมป์โลกรุ่นไลท์ฟลายเวท IBF เมื่อ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2550 ที่ สหรัฐแต่เป็นฝ่ายแพ้น็อค ยูลิเซส โซลิส ยก 8 ไม่ได้แชมป์อีก มายอลกลับมาชิงแขมป์ฟิลิปปินส์รุ่นไลท์ฟลายเวทเมื่อ 16 สิงหาคม พ.ศ. 2551 ชนะน็อค อาร์ดิน เดียเล ยก 7 จากนั้น ขึ้นชิงแชมป์โลกรุ่นไลท์ฟลายเวท WBO เมื่อ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2552 ปรากฏว่าเสมอกับอีวาน คัลเดรอนโดยเทคนิค เพราะคัลเดรอนแตกจนชกต่อไม่ได้ในยกที่ 4 ทั้งคู่ชกแก้มือกันอีกครั้งเมื่อ 12 กันยายน ปีเดียวกันที่เปอร์โตริโก ปรากฏว่ามายอลเป็นฝ่ายแพ้คะแนนโดยเทคนิค ชิงแชมป์ไม่สำเร็จอีกครั้ง

มายอลมาประสบความสำเร็จ ได้ครองแชมป์โลกรุ่นไลท์ฟลายเวท WBC เมื่อ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2552 ชนะน็อค เอ็ดการ์ โซซา ยก 2 ที่ เม็กซิโก มายอลชกป้องกันแชมป์ครั้งแรกเมื่อ 27 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553 ปรากฏว่าเสมอกับ โอมาร์ นีโน โรเมโร ที่เม็กซิโก เมื่อชกแก้มือกันอีกครั้งเมื่อ 19 มิถุนายน ปีเดียวกัน มายอลเป็นฝ่ายแพ้คะแนน เสียแชมป์ไป หลังจากเสียแชมป์ มายอลยังขึ้นชกชนะอีกอย่างต่อเนื่อง และได้ชิงแชมป์โลกอีกครั้งเมื่อ 22 กันยายน พ.ศ. 2555 แพ้น็อค ฮวน คาร์ลอส ซานเชส ยก 9 ที่เม็กซิโก ชิงแชมป์โลกรุ่นซูเปอร์ฟลายเวท IBF ไม่สำเร็จ จากนั้นก็แขวนนวมไป